Dobna razlika od čak 39 godina između Seana Conneryja i njegove glumačke partnerice Catherine Zete-Jones izazvala je omanje kontroverzije u vrijeme izlaska “Klopke” (“Entrapment”, 1999.). Međutim, kemija legendarnog Conneryja i Zete-Jones u ulogama najvećeg međunarodnog kradljivca umjetnina Roberta “Mac” MacDougala i agentice osiguravajućeg društva Virginije “Gin” Baker toliko je opipljiva i gledatelj prestaje brojiti godine među njima, ako je uopće i počeo.
Šarmantni glumci i redatelj Jon Amiel (“Sommersby”, “Imitator”) uspijevaju “prodati” publici filmsku fantaziju snimljenu na egzotičnim lokacijama Škotske i Malezije, tako da gledatelj prihvaća i određene neuvjerljivosti priče kao sastavni dio (modernizacije) žanra kojemu ovaj solidan film pripada.
Žanr je staromodni romantični (i romansirani) triler kradljivačke vrste, režiran sa stilom. Dakle, “Klopka” ide tragom Hitchcockova klasika “Drž’te lopova” i “Afere Thomasa Crowna” Normana Jewisona čiji je remake s Pierceom Brosnanom i Rene Russo, u režiji McTiernana, također bio u kinima 1999. godine.
Iako je prethodno u komediji “The Man Who Knew Too Little” parodijski sagledao upravo Hitchcockove trilere “Čovjek koji je previše znao” i “Sjever-sjeverozapad”, Amiel poštuje pravila žanra. Pa ipak, vrijeme nastanka filma povuklo je moderniji pristup žanru u vidu “hi-tech” opreme tipa “Nemoguća misija” (Ving Rhames kao ekstra poveznica) i milenijskog Y2K buga, ali i superseksi atletsko-baletskih pokreta Zete-Jones kakvi nisu priličili Grace Kelly.
Usprkos tome, “Entrapment” je u načelu “old fashion movie”. Bio je to i 1999., a danas njegova staromodnost još više dolazi do izražaja. Naime, danas se filmovi poput ovoga u pravilu više ne snimaju, osovljeni oko zvjezdanih glumaca i njihove interakcije umjesto hiperkinetičke (računalne) akcije, odnosno namijenjeni tzv. zrelijoj publici.
Junak “Lova na Crveni Oktobar” i zvijezda “Dražesnih pupoljaka svibanjskih” fino su kliknuli u “Klopki”. Akcija opstoji u filmu, naročito u bondovskom finalu kad Mac i Gin vise s dotad najveće zgrade na svijetu, Petronasovih tornjeva u Kuala Lumpuru, dok novogodišnji milenijski vatromet spektakularno obasjava nebo, ali Amielov uradak dovoljno je usporediti npr. s blockbusterom “Hrid” Michaela Baya (kad smo već kod Conneryja) da se uvidi razlika.
Za razliku od Baya, Amiel se pridržava u filmu citirane Konfucijeve maksime “Nemojte koristiti top da ubijete komarca”, a Connery glumi stariju varijaciju Jamesa Bonda u svijetu kradljivaca umjetnina. “On je najbolji”, podsjeća Gin, na što njezin šef Hector Cruz (Will Patton) doda “Također je i 60-godišnjak, nije više Spider-Man”, tako da ne vjerujemo da je Mac pod maskom u uvodnoj sceni “spider-manovskog” skoka s nebodera.
“Prestar si za ovo sranje”, podcrta Macov suradnik Thibadeaux (Rhames) kao da je u “Smrtonosnom oružju”. Doista, Connery ovdje prihvaća godine, što nije napravio od “Indiane Jonesa i Posljednjeg križarskog pohoda”, ali pomlađuje ga nadmetanje sa zavodljivom Zetom-Jones i rasplamsava njegov “bondovski” šarm.
“Je li ikada postojao netko s kime nisi mogla manipulirati, prevariti ga ili zavesti?”, Mac pita Gin kojoj će priznati “Ti si najljepši lopov kojeg sam ikad vidio”. Energična Zeta-Jones sjaji zvjezdanim sjajem s iskrom u očima boje badema, usnama nalik ružinu pupoljku i tijelom božice, bila odjevena u večernje toalete ili nosila pripijene crne tajice s bijelom prugom.
Scena kad se Gina u “slow motionu” saginje ispod debelih crvenih konaca koji glume nevidljive laserske zrake, pripremajući se za izbjegavanje lasera u budućoj pljački neprocjenjive kineske zlatne maske, dala je “Entrapmentu” jedan od “najpauziranijih” prizora epohe (ako ne i svih vremena) iza “Sirovih strasti” i “Operacije Swordfish”.
Amiel je odveć suptilan da nešto tako ponovi kasnije kad Gina izvodi pokrete “zapravo”, ali zanimljivo dopušta Macu da preuzme ulogu redatelja i vodi glumicu/balerinu kroz polje lasera koje samo on može vidjeti na ekranu laptopa u galantno režiranoj i uzbudljivoj sceni provale i krađe.
Uzbuđenja ne nedostaje filmu čak i kad uslijede neki nategnuti preokreti u vezi likova koji nisu onakvi kakvima se izdaju: je li Gin agentica u lovu na Maca ili kradljivica, igra li ona za “obje strane”, tko je ustvari Thibadeaux itd. Tko nije gledao film, ili ga nije ponovio od kina poput potpisnika ovih redaka, mogao bi biti iznenađen dokle priča odlazi.
No, najveće iznenađenje na novo gledanje, osobito za fanove Conneryja, jest (ne)skrivena doza melankoličnog i refleksivnog u Macu. Glumac kao da se prepoznao u liku koji vješto skriva unutarnje misli o starenju, kraju životnog puta i smrtnosti. Connery je nakon “Klopke” snimio još samo dva filma (“U potrazi za Forresterom”, “Družba pravih gentlmena”) i otišao u mirovinu.